Gözde Hatıralar "Mehmet Gezgin"

Nasıl anlatılır bilmiyorum ama şu bir gerçek ki anlatmam gerekiyor;

Başımızın azıcık üzerinden geçen roketlerin düştüğü kentten yani Kilis’te optik mağaza işletmekteyim.

İlimizde korku, panik ve bir o kadarda kara bulutların hakim olduğu bir gündü 2 yaşında bir kız çocuğunu ilimizdeki hastanede muayene olmak için götüren annesine doktorlar çalışmıyor diyerek  ili terk ettiklerini ve muayene olamayacağını belirterek aileye korkunun şiddetini bir kez daha hatırlatmışlardı.Anne bize müracaat ederek  ağlayarak bir dille ‘’kızım göremiyor ne yapacağımı bilmiyorum ‘’ diyerek  kızının derdine çare arıyordu. Çaresizlik içindeki  anneyi sakinleştirmeye çalışarak ilimize en yakın il olan Gaziantep’te doktorların olduğunu söylesem’de anneyi sakinleştiremedim.Biraz daha derdini anlamak için çeşitli ikramlarda bulundum.Anne hüzünlenerek içten bir sesle bana ‘’ekonomik durumlarının yetersiz olduğunu ve götürecek arabasının olmadığını söyledi’’ buna istinaden ona üzülme ekonomik durumun yetersiz olabilir, ama ben size elimden gelen her şeyi yapacağımı belirttim.Anneye il dışındaki hastaneden birine randevu almasını söyledim.Daha sonrada bana ulaşın dedim.

Ertesi gün arayarak  randevu  aldığını söyledi.Anne ve çocuğunu otobüsle il dışındaki hastaneye gönderdim gerekli ilgiyi gösteren doktor, çocuğun doğuştan hipermetrop olduğunu ve ameliyatla tedavi olabilecek yaşta olmadığını belirterek  gözlükle görmesinin mümkün olduğunu belirtmiş.Belirtilen derece +24’ tü düşünebiliyor musunuz???

Küçük kız çocuğu doğduğundan beri annesini bile  seçemiyordu.Camlarını sipariş geçip.Biraz beklemelerini söyledim.Anne kısa sürede gelmesini umut ederek mağazadan ayrılmıştı.Atılan roketlerden dolayı kargolar her zaman çalışmıyor bazen uzun süreler alıyordu.7 gün sonra camlar mağazaya gelmişti.Camların mağazaya geldiği gün işid’in kanlı Cuma olarak adlandırdığı gündü şehirde kepenkler kapalı sokakta insan yoktu.Ama ben bir söz vermiştim korkup gitmek olamazdı.Gözlüğü elime aldım cam montajı yapmak için, 2 adet roket sesi geldi bu defa çok yakındı çünkü çok iyi sallandık.O ara elektrikler kesildi ve cam kesme makinesi çalışmıyordu.Beklemekten başka çare yoktu ama kaçışan insanlar boşalan bir şehir vardı sonuçta elektriklerin olmamasıda üstüne tuz biber ekti.Elektrik akşamüstüydü geldi ve ilk işim anneye verdiğim sözü tutmaktı evet o hengamede yaptım ve hazırladım.

Gözlük hazırdı artık, anneyi arayarak bilgi verdim.Alelacele koşarak gelen anne, kızında gözlüğü denemek için sabırsızdı gözlüğü takınca 2 yaşındaki kızın yüzündeki ifadeyi aklımdan çıkarmam imkansız her zaman sesini duyup göremediği annesini görünce yüzündeki gülümsemeyi siz hayal edin.Ben başımdan geçen bu olayı sizlerlede paylaşıp savaşlarda bile mutlululuğu ve iyiliği unutmamak gerektiğini,yaptığımız işin ne olursa olsun iyilik yapmanın değerli olduğunu hatırladım.
SAYGILARIMLA

OPTİSYEN
MEHMET GEZGİN