Mekanın cennet olsun KADİR BABA...

1975 senesi Haziran ayıydı.

İlkokul ikinci sınıfı bitirmiş, karnemi almış ve üçüncü sınıfa geçmenin mutluluğunu yaşıyordum. Tabii ki o yıllarda okul tatile girince yazlığa gitmek ya da tatile çıkmak gibi bir lüksümüz yoktu.

Gerçi ben çok daha küçük yaşlarda, okul çıkışlarında çantamı bile eve bırakmadan babamın gözlükçü dükkânına gitmeyi çok severdim. Şimdi okul tatil olmuştu ve ben tam zamanlı olarak babamın yanında çalışacaktım. Bu yüzden çok heyecanlıydım. Heyecanımın bir nedeni de artık Ortaköy’ün sınırlarının dışına çıkacak olmamdı. Çünkü babam, okul tatile girince beni İstanbul’a götürecekti.

O zamanlar ticaretle uğraşanlar bilir; Eminönü-Sirkeci bölgesine “İstanbul” denirdi. Düşününce küçük bir ayrıntı gibi ama o yıllarda gerçek İstanbul oralardı.

Ertesi sabah erkenden kalktım ve iş yerimize gittim. Genelde babam saat 10-11 gibi dükkâna gelirdi. Öncesinde çalışanlar temizlik vs. işleri yapardı. Neyse, babam geldi ve “Hadi bugün seni İstanbul’a götüreceğim. Alışveriş yaptığımız yerleri sana göstereceğim, firmalarla tanıştıracağım,” dedi.

Otobüse nasıl binilir, nerede inilir, söylediklerini aklımda tutmaya çalışıyordum. Aynı zamanda kendimi büyük bir iş yapıyormuşum gibi gururlu hissediyordum.

İlk durağımız Amber Optik Cam Deposu’ydu. Aslında tam hatırlayamıyorum ama o zamanki adı farklı da olabilir. Nafız Bey İşhanı merdivenlerini çıkarken gür sesli bir amcanın kahkahalarını duyunca babamın eline biraz daha sıkı sarılmışım.

Birinci kata geldik, sağa döndük. Karşımızda, masada oturan iri yarı, gür sesli bir amca hemen ayağa kalktı. Babamla sarıldılar, tokalaştılar. Sıra bana geldiğinde açıkçası biraz ürkmüştüm. Ama çocuklar, karşısındaki insanları büyüklerden daha iyi anlar ve hisseder.

Bir anda benimle konuşmaya başlaması bana güven verdi. Sorular sorduğunu hatırlıyorum. Karnemi sordu, yeni doğan kız kardeşim için nasıl abilik yapmam gerektiğini anlattı, tavsiyeler verdi. Dedemi tanıdığını, nasıl sert bir adam olduğunu anlattı. Onun benimle ilgilenmesi, açıkçası beni çok mutlu etmişti.

O gün daha sonra birçok cam ve gözlük deposu dolaştık. Babamla artık nerelerden alışveriş yapılacağını öğrenmiştim. O yıllarda çok fazla cam stoğu yapılmazdı. Hemen hemen her gün, hatta bazen günde iki kere Sirkeci’deki depolara gider, müşterilerimizin camlarını liste hâlinde temin ederdik. Yaklaşık 10-15 dakika bekler, camlarımızı alırdık.

İlk defa tek başıma gittiğim günü dün gibi hatırlıyorum. Çok heyecanlıydım. Depoya girdim, sıraya geçtim. Camlarım hazırlandı. Kasaya gittiğimde ise o cüssesi dev, ama kalbi yumuşacık amca, parayı aldı ve para üstünden fazlasını vererek, “Bu da senin dondurma paran,” dedi. Saçımı okşayarak benimle sohbet etti.

Dondurmamı yiyerek Ortaköy’e mutlu bir şekilde döndüm. İlk Sirkeci alışveriş deneyimimi tamamlamış oldum.

Sonraki günlerde bazen o amca olmuyor, başka abiler oluyordu. Ama oranın neşesi eksik kalıyor, bizim dondurma paraları da olmuyordu.
Aslında mesele dondurma değildi mesele çocuklara ve gençlere olan hassasiyeti ve inancıydı.

O dev cüsseli, yumuşak kalpli adama, babam rahmetli olana kadar “baba yarısı” kabul ettiğim şekilde KADİR AMCA dedim.

Babam rahmetli olduktan sonra ise artık o benim KADİR BABAM idi. Sektörün KADİR BABASI’ydı.

Bu sabah vefat haberini alınca, aklımdan birlikte yaşadığımız birçok anı geçti. İlk aklıma gelen de buydu.

Sektörümüzün gizli kahramanı, benim idolüm, ilham kaynağım ve birçok sektör mensubuna faydası dokunmuş çok özel, rafine bir insandı.

Allah’tan rahmet diliyorum.

Mekânın cennet olsun KADİR BABA…

Hayri Erol Harbi

Yönetim Kurulu Başkanı

Opak Lens

Akay Optik

Cihan Medikal

Harbi Optik

Optik Gazete