Üniversite tercih zamanında ön yargılarım vardı. "Acaba optisyenliği yazsam sevebilir miyim yoksa sadece aile mesleği olarak mı kalır?" diye düşünürdüm.
Annemin büyük çaba sarf etmesiyle girerdim atölyeye, çünkü benim uçuk kaçık hayallerim vardı. Ben dükkanda olmak yerine koşuşturmalıydım.
Sonunda Kilis 7 Aralık Üniversitesi Optisyenlik Bölümüne geldim. İlk birkaç hafta tamamen ön yargılı yaklaştım her şeye. Ben dersleri sevmedikçe, onlar beni hiç sevmedi. Bir gün dükkanda otururken annemin gözlerindeki öğrenme isteğini gördüm. Boş zamanlarında eksik yönlerini tamamlamaya çalışıyordu, çünkü o mesleği yapıyorsa en iyisi olmalıydı.
Uzun uzun düşünmeye başladım. Eğer bir defa girdiysem bu yola, ya ben yenmeliydim, ya da ön yargılarım. Hemen kalkıp ders notları çıkardım internetten ve boş anlarımı değerlendirmek için koydum bir köşeye. Çünkü dükkanda iken değerlendirmem gereken birçok fırsat vardı.
Hatay'dan dönerken bambaşka biri olmuştum. Tamamen bu sektöre girmeyi isteyen ve eğer buradaysam en iyisi ben olacağım diye düşünen biriydim. Yeni düşüncelerim eskiye ait olan bütün duygularımı yakıp yok etmişti. Aslında devasa büyüklükte korkunç görünen dersler zevkliymiş, optisyenlik mesleği daha da zevkliymiş.
İnternetten araştırma yaparken 'kontak lenslerimi seviyorum' adlı video yarışmasına denk geldim. Bir şeyleri sevebildi isem başkalarına da sevdirmeliydim. Ve bu video için uğraşırken ayrı bir sevgi girdi içime. Benim ön yargılarımı kırmaya yeten duygularım belki başkalarına da umut olabilirdi. Beynimin içinde dönüp duran tilkiler en iyi video olmasa bile en anlamlı videoyu tasarlama peşinde. İşte bu satırlar, ders çalışmaya başlamadan önce ideallerini anımsamak isteyen bir optisyen adayının duyguları....
Şule İkizer
Kilis 7 Aralık Üniversitesinden
Sitemizde yayınlanan haberlerin telif hakları gazete ve haber kaynaklarına aittir, haberleri kaynak göstermeden kopyalamayınız.