Gözde Hatıralar "Dilek Şiltelioğlu"

Optik Gazete olarak düzenlediğimiz "Gözde Hatıralar" metin yarışmamız yayınlanmaya ve oy almaya başladı.

Gözlükçülük ve optisyenlik mesleğine ilişkin hatıralarımızı kişisel belleğimizin derinlerinden çıkararak, ortak belleğimize aktarmak ve paylaşmak amacıyla düzenlediğimiz yarışmamıza katılan hatıra metinlerini her gün buradan yayınlayarak, siz değerli okuyucularımızdan yarışmacılarımıza desteklerinizi bekliyoruz.

Facebook’ta beğeni sayısı ile en yüksek oyu alan katılımcılar halkın beğeni oyu ile seçilerek ödüllerine hak kazanacaklardır. Siz de Optik Gazete facebook sayfasında https://www.facebook.com/OptikGazete  yayınladığımız hatıra metnini beğenerek, yarışmacıya destek olabilirsiniz.

Katılmak isteyen sektör mensupları ve optisyenlik bölümü öğrencilerimiz yazdıkları hatıra metinlerini gönderebilir ve büyük ödülleri kazanma şansına sahip olabilirler. Hatıranızı göndermek için tıklayınız: http://yarisma.optikgazete.com/hatirani-gonder/

Gözde Hatıralar yarışmasına katılan "Dilek Şiltelioğlu"  isimli yarışmacımızın hatıra metnini aşağıda siz değerli okurlarımızla paylaşıyoruz.

Eğer bir optisyensen, hele de bir mağazan varsa artık gözünü kısarak, telefonu uzaklaştırıp yakınlaştırarak ya da bi yere bakarken basını sağa sola bükerek bakan insanların teşhisini hemen koyuveriyorsun.   Kıstı mı; kesin miyopi. Okuyamadı mı hipemetropi… Ama o avm de gördüğüm küçük altı yasındaki sarısın kız çocuğu… Neydi sıkıntısı? Evet bir görme kusuru vardı ama kestiremiyordum.   İşine aşıksan merakların seni rahat bırakmaz… Tabi ki gidip hemen anne babasıyla sohbet ettim. Optisyen olduğumu küçük kızın ne sıkıntısı olduğunu sordum. Anne baba bu durumdan zaten yeteri kadar muzdaripdiler. En kırık kanadıydı babanın.Çünkü minik kız doğuştan %85 görme kaybına sahipti. Baba onu avm de oyun salonuna getirmişti ama onun biricik bıcır bıcır kızı için yapabilecekleri sadece bununla kısıtlanmıştı. Ben ilgilenmek istiyorum müsadeniz olursa, diye teklifte bulundum. Ama onlar bunun için çok doktora gittiklerini fakat sonuçlandıramadıklarını ümitsizce belirttiler. Olsun dedim. Numaralarını istedim.   Çalıştığım cam firmalarından böyle bir konuda ne yapmak gerekir diye bilgi aldım. Zeiss firmasında, ki dev bir teleskop üretim firmasıdır, Musa Bey kızımız için özel bir muayenenin gerekebileceğini, eğer velinin de onayı olursa burada Deniz Hanım’a muayene ettirmek istediğini söyledi. Aradım ve durumu izah ettim. Sanki annenin sesinde bir ışık hissettim.o an aklıma, ya bu da olumsuz sonuçlanırsa, acaba hatamı ettim diye kaygılanmaya başlamıştım bile. Ama artık dönüşü yoktu. Elimden gelse Adana’ya bende gidecektim.   Ailenin randevusu alındı. Bir hafta sonra ellerinde bir reçete ile geldiler. Anlamamışlardı ne olduğunu. Reçete tuhaftı ben de anlamamıştım.Yazılan cam teleskopik camdı. Musa beyi aradım. Durumu izah ettim. Musa bey daha önce de bu durumla karşılaştıklarını reçetenin fotoğrafını görmek istediğini söyledi. Camın siparişini geçtik. Sert bir çerçeve seçtik ve reçeteyle birlikte Zeiss firmasına yolladık. Mustafa Bey montaj için Almanya'ya gönderdi. Bekleyiş on, on beş gün kadar sürdü. Teleskopik dürbün yerleştirilen gözlük şekil olarak biraz karmaşıktı.  Uzun bir montaj aşamasından sonra hepimiz heyecanla sonuca kitlenmiştik. Gözlük şekil olarak biraz karışıktı. Normal şartlarda altı yasındaki bir kız öyle bir gözlük takmayı redderdi. Hiç bi itirazla karşılaşmadan gözlüğü gözüne takmayı basardık.   Ve burdan sonraki kısmı anlatmaya kelimeler yetermi bilmem… Altı sene boyunca, doga, nesne , yollar ağaçlar… Hepsini geçtim, her gün karsılasatığın anne baba simaları…. Hepsini algılayabilmişti. O küçük kız çocuğunun yüzündeki ifadeyi hiçbir zaman tam olarak anlatamayacağım.. Ama o anı da hiçbir zaman unutmayacağım.

Not : Gönderilen hatıra metinleri katılımcının gönderdiği şekilde yayımlanmış, hiçbir şekilde cümle yapılarına müdahele edilmemiş, noktalama ve imla kurallarında düzeltme yapılmamıştır.